‘We werkten de hele nacht door’

Op de nacht dat ik aankwam in Khameer, in het noorden van Jemen, werd ik eerst rondgeleid door het ziekenhuis waar we werken. Dat was vooral verwarrend. Ik kende de weg niet en overal liepen mensen. Het was ontzettend druk. Mijn Jemenitische collega stelde voor dat ik even meeging naar een darmoperatie op een jong meisje. Uiteraard alleen om mee te kijken. Hij schatte goed in dat ik behoorlijk moe was na een lange reis. Ik vond het prima om eerst even alleen toeschouwer te zijn.

Plotseling ging mijn telefoon. De collega die ik aan de lijn had, klonk zeer stressvol. Hij vroeg of ik meteen naar de Eerste Hulp kon komen. Ik greep mijn witte doktersjas en haastte me een kant op. Al rennend vroeg ik me echter af waar ik heen moest. Ik had geen idee! ‘Eerste Hulp?’ riep ik naar een iemand op de gang. Hij wees een kant op en ik rende verder.

De Eerste Hulp zat vol met patiënten en familieleden. Veel mensen werden nog op stretchers binnengebracht. Zij waren net gebracht door ambulances. Er werd me verteld dat er een luchtaanval had plaatsgevonden. Een paar uur geleden nog maar. Er waren nog veel meer gewonden onderweg.

Ze zaten onder het stof en de modder. De meesten hadden verwondingen door bomscherven. Er waren ook mensen met botbreuken. Sommigen hadden ernstige brandwonden. Een wanhopige man rende door de zaal, schreeuwend naar alles en iedereen. Ik hoorde van een vertaler dat hij op zoek was naar zijn twee kinderen, die op de plek waren waar de aanval was geweest.

We werkten de hele nacht door. Alle patiënten werden geholpen. Twee mensen moesten we doorverwijzen naar een groter ziekenhuis in de regio, omdat zij gespecialiseerde hulp nodig hadden. Toen ik uiteindelijk een keer neerplofte op een bed, had ik niet het idee dat dit ik hier pas één nacht was, maar al vele weken.