Vrouwendag in Pakistan

Voor deze gelegenheid heeft de lokale staf mij een indrukwekkende rode jurk met glitterkristalletjes gegeven.

Wachten

Ik ben nerveus en pluk aan de glitters. Er is hier in Chaman nog nooit een dag georganiseerd waarin de vrouwen centraal staan. Gisteren hebben we de hele dag aan onze boodschap gewerkt, die we op posters hebben laten schrijven. De uitnodigingen zijn verstuurd aan de vrouwen in de gemeenschap. Het enige dat we nu kunnen doen is wachten tot onze gasten aankomen. 

Pers en stamoudsten

In een ander deel van het ziekenhuis verzamelen de mannen zich: we hebben de belangrijkste pers uitgenodigd en de stamoudsten. Zij krijgen ook presentaties over onze zorg voor vrouwen, zodat ze erover kunnen schrijven.

Te laat

Zondagochtend half twaalf: belangrijke gasten komen te laat en hier in Pakistan wordt dit heel letterlijk genomen. De gasten zijn nog niet gearriveerd en mijn Nederlandse hart maakt zich ernstig zorgen. Zouden al onze voorbereidingen voor niks zijn geweest? Zou het toch te modern zijn om vrouwen uit te nodigen? Ik besluit nog even af te wachten.

Voor het eerst is er een dag voor vrouwen georganiseerd in Chaman!”

Vragen

Om kwart voor twaalf komen de gasten, allemaal tegelijk. We beginnen met het presenteren van de posters. Ik vertel over de geschiedenis van Artsen zonder Grenzen en over wat we in Chaman doen. Ook vertel ik ze iets over mijn eerdere missies voor Artsen zonder Grenzen, omdat de meeste mensen zich niet beseffen dat we in meer landen werken dan Pakistan. Onze gasten stellen vragen over het project, maar iemand vraagt me ook (voor een groep van meer dan 50 mensen) of ik getrouwd ben. Ze heeft nog wel een neef die geïnteresseerd is in een dokter…

Indruk gemaakt

Na de posterpresentaties volgt een rondleiding over de verloskamers, kinderafdeling en operatiekamers. Onze gasten zijn vooral onder de indruk van hoe schoon het is en hoe onze instrumenten worden gedesinfecteerd. In heel Pakistan zijn er maar weinig plekken met zulke hygiënestandaarden. De rondleiding wordt gevolgd door een lunch, waarbij de gasten me weer de oren van het hoofd vragen over Artsen zonder Grenzen (en over mijn liefdesleven!). Ze vertellen dat ze erg onder de indruk zijn van onze afdeling.

Moe maar blij

Aan het einde van de dag maak ik, plots doodmoe, de balans op. Voor het eerst is er een dag voor vrouwen georganiseerd in Chaman! Ik denk dat we veel mensen hebben bereikt en onze boodschap goed hebben verspreid. Ik ben enorm trots op iedereen die zo hard heeft meegewerkt aan deze dag en ik ben blij dat we dit hebben kunnen organiseren.

11 maart 2015