Mijn werk en leven in Zuid-Soedan (in 7 foto’s)

Hier onderzoek ik een meisje van een paar maanden oud. Haar moeder kwam met haar naar ons ziekenhuis. Het meisje was ondervoed en had een luchtweginfectie. We hebben haar behandeld met antibiotica. Gelukkig is ze weer opgeknapt!

Hier slaap ik! Dat betekent dus 6 maanden lang kamperen. Maar eigenlijk vind ik het wel prima hoor. Het enige nadeel is dat de tent niet helemaal dicht kan. Dus af en toe krijg ik ongewenst bezoek. Zo heb ik al torren, mieren, sprinkhanen, gekko’s en katten langs gehad. Dat is soms nog wel schrikken. Vooral ’s nachts…

Onze psychisch hulpverlener heeft een paar weken geleden een feestje georganiseerd voor de kinderen in en om het ziekenhuis. We hadden muziek en wat speelgoed geregeld. Ook deelden we thee uit. En dat is meer dan genoeg om hier volle zalen te trekken. Je moet je voorstellen dat veel kinderen hier helemaal niets hebben. Zeker geen speelgoed. Daarom waren ze heel blij met het vermaak en leefden helemaal op. Dat vond ik fantastisch om te zien. Ik had zelf nog een puzzel meegenomen en aan een 10-jarig jongetje gegeven. Hij is opgenomen in ons ziekenhuis, omdat zijn been is geamputeerd. Hij heeft de puzzel wel 30 keer opnieuw gemaakt die dag.

We volleyballen een paar avonden in de week met collega’s. Vanwege de veiligheid kun je niet zomaar van de compound af. Dit is een mooi alternatief om toch iets aan sport te kunnen doen op zo’n klein terrein. Een paar collega’s hebben zelf ergens een net gevonden en dit volleybalveld in elkaar geknutseld. Zo blijven we in vorm!

Ons ziekenhuis staat in dit vluchtelingenkamp in Bentiu. Hier zitten meer dan 100.000 mensen al jarenlang vast. Veel van hen zijn gevlucht voor de burgeroorlog en zoeken veiligheid in dit kamp. Bij ons kunnen ze terecht voor gratis zorg. Het is heel fijn dat we iets voor hen kunnen doen.

In deze keuken bereiden we zo’n 8 keer per dag de speciale melk voor de ondervoede patiënten. Daarna delen we het op de afdeling met een maatbeker uit aan de moeders en kinderen. De melk is heel voedzaam. Veel ondervoede kinderen knappen gelukkig na 1 of 2 weken in ons ziekenhuis weer op.

Een paar keer per week geef ik aan de Zuid-Soedanese collega's een reanimatiecursus. Aan het einde oefenen we altijd met een noodgeval. Een fictieve patiënt is buiten bewustzijn en dan moeten ze snel handelen. Mijn collega's vinden het vaak heel leuk. Sommigen willen de cursus zelfs nog een keer doen.