Ati van der Kolk
Heeft Artsen zonder Grenzen opgenomen in haar testament.Je ziet direct resultaat
'Ik vind het heel belangrijk om Artsen zonder Grenzen op te nemen in mijn testament, want deze organisatie heeft een apart plekje in mijn hart. Artsen zonder Grenzen is open en eerlijk en zoekt altijd brandhaarden op. Honderden mensen gaan elk jaar – bijna zonder salaris – naar het buitenland. Het is heel concreet wat zij doen, je ziet direct resultaat. Ik bewonder de mensen die zich belangeloos inzetten voor mensen elders. Daarheen gaan zonder dat je de taal spreekt, te midden van oorlog, duizenden vluchtelingen, droogte, aardbevingen, overstromingen – ik heb daar zoveel respect voor.
We zijn in Nederland relatief nog altijd goed af
Voor mij was het bijna vanzelfsprekend dat ik voor Artsen zonder Grenzen koos om op te nemen in mijn testament. Een goed doel zoals er velen zijn, ja, maar het verlenen van medische noodhulp in situaties en gebieden waar onze vrijheid en veiligheid ontbreken, is heel bijzonder. Ook de onafhankelijkheid van een politieke of religieuze instantie spreekt me zeer aan. Het minste wat ik kan doen is een bescheiden financiële steun bieden aan projecten die uitgevoerd worden door mensen die hun veiligheid in de waagschaal stellen.
Ik bewonder de mensen die zich belangeloos inzetten voor mensen elders. Daarheen gaan zonder dat je de taal spreekt, te midden van oorlog, duizenden vluchtelingen, droogte, aardbevingen, overstromingen – ik heb daar zoveel respect voor.Ati van der Kolk
Vraag het Lifeline magazine aan
In het nieuwe Lifeline magazine leest u over onze medische en humanitaire hulp en de mogelijkheden om dit met een nalatenschap te ondersteunen. Lees bijvoorbeeld het inspirerende verhaal van onze arts Rodnie Senat-Delva uit Haïti. Zij was de afgelopen 10 jaar werkzaam in crisisgebieden als Haïti, Burundi en Afghanistan. Lees dit allemaal en meer in het gratis Lifeline Magazine.
Nederlands leren aan anderstaligen uit de hele wereld
Mijn hele schooltijd bracht ik door op Curaçao, waar mijn vader les gaf aan een middelbare school. Aan dezelfde school waar ik later, veel later, zelf docent Frans werd. Kort na mijn afstuderen aan de Vrije Universiteit woonde en werkte ik een aantal jaren in Suriname, een land waar ik me heerlijk thuis voelde. Maar in de loop van die jaren in de tropen werd ik me er steeds meer van bewust welk verschil het maakt waar en in welke cultuur je opgroeit.
Dat werd nog eens versterkt toen ik in Amsterdam NT2, Nederlands aan anderstaligen uit de hele wereld ging geven. En toen ik na mijn pensioen als leraar-vrijwilliger hielp bij de opvang van vluchtelingen, hier in de Koepelgevangenis in mijn nieuwe woonplaats Arnhem.
Dus toen ik een jaar of zes geleden besloot om een goed doel in mijn testament op te nemen, dacht ik meteen aan Artsen zonder Grenzen. Een betrouwbare, niet politieke organisatie die mensen medische hulp geeft waar het nodig is. Zelf heb ik geen kinderen, mijn neven en nichten hebben genoeg kansen gekregen. En we zijn in Nederland relatief nog altijd goed af. Vandaar.'
(Tekst: Barbara Schilperoort)
