Fotoserie: nijpende economische crisis in Libanon, teams bieden hulp

Ahmed (34) is vader van vier kinderen. Hij en zijn gezin zijn in 2015 vanuit Syrië naar Libanon gekomen. Sindsdien wonen ze in een soort onderkomen gemaakt van cementblokken en plastic zeil. In een buitenwijk van de stad Arsal, in het noorden van de Bekavallei, vlakbij de Syrische grens.

Samen met zijn vrouw en hun twee dochters in onze kliniek in Arsal. Bij jongste dochter Zeinab (1,5 jaar oud) is vier maanden geleden bloedarmoede vastgesteld. 'Ze zag er erg ziek uit. Ze was bleek en at heel weinig’, vertelt Ahmed. ‘De arts schreef een ijzersupplement voor en adviseerde ons om haar meer groenten en bonen te geven, aangezien we ons geen vlees meer kunnen veroorloven.’

Sinds de economische crisis in Libanon heeft het gezin van Ahmed steeds meer moeite om voedsel of medicijnen te kopen. ‘Alles is minstens vier keer duurder geworden en het wordt alleen maar erger. Aan het eind van de maand is er niets meer over voor kleding of speelgoed voor de kinderen. We sparen al ons geld voor voedsel en brandstof, vooral nu tijdens de winter.’

Terwijl Ahmed wacht heeft zijn vrouw Halima, die ook bloedarmoede heeft, een zwangerschapsconsult bij onze verloskundige. ‘Ons hele gezin heeft baat bij deze gratis medische consulten. Ook mijn ouders, die allebei aan chronische ziekten lijden, komen ook hier voor hun behandeling, vertelt Ahmed.

De arts merkt op dat de toestand van Zeinab verbeterd is, maar dat Fatima een luchtweginfectie heeft opgelopen. De slechte leefomstandigheden van het gezin hebben waarschijnlijk hiertoe bijgedragen.

Fatima van zes jaar oud glimlacht verlegen en vertelt dat ze later ook arts wil worden. ‘Ik maak me zorgen over de toekomst van mijn kinderen’, zegt Ahmed. ‘Maar ik hoop dat als ze naar school gaan en leren lezen en schrijven, ze een beter leven zullen krijgen.’

Tawfik (70) is een Palestijnse vluchteling en is samen met zijn gezin in 2011 naar Libanon vertrokken. Hij is getrouwd met Hanadi, een Syrische vrouw. Ze wonen in Shatila, een dichtbevolkt vluchtelingenkamp in Beiroet. Tawfik en zijn gezin vertrouwen volledig op de steun van humanitaire organisaties om te overleven.

Het leven is niet gemakkelijk geweest voor Tawfik en Hanadi. Tijdens de oorlog in Syrië zijn ze hun zoon verloren ze hebben al 10 jaar niks gehoord van hun andere kind. Zeven jaar geleden, na een ernstige infectie in het been, ontdekte Tawfik dat hij diabetes had. De wondcomplicaties leidden tot een amputatie. ‘Ik werkte vroeger als tegelzetter, maar nu kan ik mijn gezin niet meer onderhouden. Al onze kinderen zijn werkloos. Ik zou niet weten hoe we moeten overleven zonder de hulp van humanitaire organisaties,' verklaart Tawfik.

Tawfiks handen trillen. Het is een symptoom van een te lage suikerspiegel. ‘Het komt soms voor als we maaltijden overslaan’, zegt hij. Tawfik moet elke dag insuline slikken, naast zes andere pillen, om zijn diabetes onder controle te houden. Ons medisch team geeft hem alle medicijnen gratis, maar zijn gezondheid blijft onstabiel. Een slecht voedingspatroon, gebrek aan lichaamsbeweging en stress zijn bekende risicofactoren voor mensen met diabetes.

‘Ik voel me totaal somber en nutteloos. De economische situatie in Libanon is een ramp. Ik hoop alleen dat we niet op straat belanden,' zegt Tawfik. 'We zijn zo moe', voegt zijn vrouw Hanadi toe. Ze kan haar tranen niet kan bedwingen.

Hasna (57) en Hassan (65) zijn sinds 2012 in Libanon. Dit Syrische stel woont in een onafgemaakt gebouw in een achterstandswijk in Tripoli. Hier wonen ze samen met hun zoon, zijn vrouw en hun drie kinderen. Hun zoon werkt in een kapsalon en is de enige kostwinner van de familie.

Zowel Hasna als Hassan lijden aan een hoge bloeddruk. Hasna heeft ook te maken met diabetes en hartproblemen. Bij elkaar moeten de twee elke maand 13 verschillende medicijnen innemen, waaronder insuline. Acht jaar lang kregen zij hun medicijnen gratis van onze teams. . Inmiddels hebben wij onze medische activiteiten in Tripoli overgedragen aan de landelijke gezondheidszorg. Maar sommige medicijnen zijn op dit moment niet verkrijgbaar in de openbare gezondheidsinstellingen. Met als gevolg dat het paar de laatste tijd vaak geld moest lenen van hun buren om de medicatie bij een (particuliere)apotheek te kopen.

‘We kunnen niet stoppen met het nemen van onze medicijnen, maar we kunnen het ons ook niet veroorloven om ze te kopen’, zegt Hassan. Terwijl Hassan hun situatie beschrijft, staat Hasna op om naar de badkamer te gaan. Ze loopt moeilijk en vertrouwt op haar kleindochter om haar te helpen. ‘Mijn vrouw heeft fysiotherapie nodig om haar pijn te verlichten,' zegt Hassan, ‘maar daar hebben we ook het geld niet voor.’ Toen we hier 9 jaar geleden aankwamen, was de situatie al niet goed, maar het was een stuk beter dan nu. Tegenwoordig is alles een strijd: genoeg te eten krijgen, een woonruimte huren, medicijnen kopen. Onze kleinkinderen zijn niet op school vanwege het coronavirus en hebben niets te doen. Wat wordt het volgende?’