Spannende momenten op de kraamafdeling in Afghanistan

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis ga ik naar het vroege ochtendspreekuur op de afdeling verloskunde. Van tevoren weet ik nooit wat ik daar aan zal treffen: dat kan variëren van lege bedden tot meerdere patiënten in kritieke toestand. Op het moment dat ik door de grote deuren van de kraamafdeling loop - waar mannen niet zijn toegestaan - voel ik dat de sfeer ontspannen is. De verloskundigen van de nachtploeg wisselen lachend het laatste nieuws uit met de dagploeg. Ze zijn allemaal gekleed in roze uniformen en de prachtigste hoofddoeken. Hier, met vrouwen onder elkaar, is het toegestaan om die even van hun hoofd laten glijden.

De teamleiding meldt ‘s nachts 40 geboortes. Dat is bijna een normaal aantal voor de verloskamer van het Boost-ziekenhuis, ondanks het toenemende oorlogsgeweld in dit gebied. Op het moment dat ik de kamer inloop waar patiënten herstellen van een keizersnede, stormt een verloskundige binnen. Ik spreek de taal niet, maar ik begrijp direct dat het een noodgeval is. Terwijl we met haar meerennen, vertaalt mijn collega het sleutelwoord: “schouderdystocie”. Bij schouderdystocie blijft de schouder van de baby steken achter het schaambeen van de moeder. Dat is een verloskundige noodsituatie, zowel in mijn thuisland als hier in Afghanistan.

Mijn ogen speuren snel de acht bedden op de verlosafdeling af. In elk bed zie ik vrouwen die aan het bevallen zijn, van elkaar afgescheiden door dunne gordijnen. Links in het midden zie ik twee verloskundigen naast een vrouw staan. De sfeer is gespannen. We gaan er snel naar toe en zien meteen het hoofdje van de baby dat vastzit. Mijn collega en ik voeren snel de behandeling uit waarvoor we zijn opgeleid. En na een minuut die eindeloos lijkt te duren, krijgen we de beknelde schouder van de baby los.

Mijn collega controleert de hartslag van de baby en vertelt me: ‘ongeveer 100 slagen per minuut’. Dat is goed nieuws. Na een aantal keer diep ademhalen met de beademingszak wordt de baby langzaam rozig van kleur, en begint regelmatig te ademen. Eerst horen we een aarzelend huiltje. Maar daarna twee krachtige kreten. Opgelucht kijken we elkaar aan en de spanning valt langzaam van ons af.

We brengen de kleine jongen naar zijn uitgeputte moeder. Als ze het geslacht van de baby ziet, begint ze te stralen. Mijn collega tolkt voor mij: dit is haar zevende kind, maar ze heeft maar één jongen in huis. De vrouw komt uit een afgelegen gedeelte van Lashkar Gah. Ze heeft meerdere uren moeten reizen om in ons ziekenhuis te bevallen. En gelukkig is het niet voor niks geweest. Haar zoon heeft het overleefd. Terwijl ze mijn hand pakt, klingelen talloze armbanden rond haar arm. ‘Ze zal voor je bidden’, vertaalt mijn collega haar woorden.