‘Een band met mijn patiënten opbouwen, durf ik niet meer'

Onze grootste uitdaging is het verloop van personeel. Onze medewerkers kúnnen gewoon niet lang in deze omgeving werken. Je brandt hier heel snel op. Het aantal burn-outs neemt in rap tempo toe. Veel hulpverleners zijn na drie dagen werken helemaal opgebrand. Dat komt door de omstandigheden, het grote aantal patiënten en het gebrek aan goede training.

Daarom investeren onze teams veel tijd in het werven en opleiden van personeel. Onze teams helpen in veel gevallen namelijk hele jonge verpleegkundigen. Kan je het je voorstellen? Net afgestudeerd en al meteen in deze crisis worden geworpen. Het gebrek aan ervaring dat zij hebben, proberen we op te vangen door ze te coachen. Gewoon aan het bed van de patiënt. Ons team zit vol met sterke persoonlijkheden. Dat is ook waar ik naar zoek als ik ze aanneem.

COVID-19 heeft mij als mens en als arts veranderd. Er gaan mensen dood, maar ik ben eraan gewend geraakt. Vroeger was ik zeer patiëntgericht. Nu ben ik bang om relaties met patiënten op te bouwen. In het begin deed ik dat wel, maar dan kwam ik terug voor mijn volgende shift en stond ik plots naast een leeg bed. Dat brak mijn hart. Ik merk dat ik hun namen niet meer gebruik of naar hen verwijs als ‘mijn patiënt’. Ik hou het nu op ‘de patiënt’.

We moedigen ons personeel aan om al in een vroeg stadium met hun patiënten te praten. Over de mogelijkheid dat ze het misschien niet overleven. Dat lijkt misschien wreed, maar we hebben hier positieve resultaten uit gehaald. Zo bereiden we de patiënt beter voor. En ons personeel gaat op deze manier ook beter om met het verlies.

De golf lijkt op dit moment wat afgezwakt, maar ik ben bang dat dat alleen stilte voor de storm is. Ik heb niet graag ongelijk, maar in dit geval is dat een ander verhaal.’