Op de motor voor mazelen

Wij verblijven in een klein stadje met de naam ‘Aketi’ dat enorm afgelegen ligt. Eerst moet je een vliegtuig nemen vanaf de Congolese hoofdstad Goma. Die vliegt maar één keer in de twee weken. Het duurt twee uur voordat je in Buta, de provinciale hoofdstad van Bas Uele, bent. Dan moet je achterop op één motor je tassen en apparatuur vastsjorrren. Dan stap je zelf achterop een andere motor. Met de twee motoren rijd je vervolgens 4 uur lang naar Aketi: onze basis voor de komende tijd.

Het landschap om ons heen is groen en weelderig. We zitten nu in het ‘droge seizoen’ en dat betekent dat de wegen superstoffig zijn. Je kunt dus niet heel hard rijden want dan krijgen de wielen geen grip op de weg die geen vaste laag hebben.

De opties voor verblijf zijn nogal beperkt. Wij huren wat ruimte in het lokale klooster. Dat gaan we gebruiken als kantoor en om te overnachten. Er is iets van een telefoonnetwerk in Aketi. Maar het valt regelmatig uit. Dus de enige manier voor ons om met de rest van het land te communiceren is via een satelliettelefoon. Daarmee kunnen we ook genoeg internetverbinding krijgen om onze werkmail te checken.

Onze verblijfsomstandigheden zijn misschien basic, het team is geweldig. Het geeft een ongelooflijke voldoening om te zien wat wij allemaal bereiken voor de mensen hier in dit extreem afgelegen gebied. Waar mensen maar weinig hulp van anderen krijgen. Het medisch personeel van de overheid werkt hard, maar het is écht heel moeilijk om materiaal hiernaartoe te krijgen. Je kunt hier in feite alleen met motoren komen. Dus je kunt je wel voorstellen hoe moeilijk het is om grote dozen met spullen hiernaartoe te krijgen.

Het leven is best moeilijk voor de mensen. De meesten verbouwen hun eigen groenten. Daarvan verkopen ze een deeltje op de plaatselijke markt. En zo verdienen ze een beetje geld. Maar niets is gratis. Wil je naar de dokter? Dan moet je betalen. En een aantal mensen kan misschien wel het tarief voor een medisch consult opbrengen, maar niet de kosten voor de nodige medicijnen. En dat is precies hoe wij helpen. Onze zorg en medicijnen zijn gratis. En we zorgen ervoor dat mensen weten hoe ze mazelen vroeg herkennen, en dat ze dan op zoek moeten naar medische hulp. Als ze naar een ziekenhuis moeten voor verdere zorg, brengen wij hen en doen wij een medische overdracht.

De moeder van een klein meisje, de 4-jarige Fazili*, was 4 uur onderweg voordat ze bij ons in de medische post aankwam. Ze wist al dat haar dochtertje mazelen had. Zij was al naar een kliniek in de buurt geweest. Ze had geld voor het consult, maar niet voor de nodige medicijnen. Toen hoorde ze van mensen dat ze in Aketi gratis medische zorg kon krijgen. Dus ging zij met haar meisje op pad. Fazili had geluk, we kunnen haar met wat antibiotica behandelen en ze kan weer naar huis. Maar dat geldt niet voor alle kinderen.

Zoals het 5-jarige jongetje Deo*. Ook zijn moeder had 3 uur gereisd om bij ons te komen. In dit geval in een kleine post in Bowemba waar wij ook de plaatselijke staf ondersteunen. Bowemba ligt op meer dan 2 uur per motor van Aketi, en is nóg meer afgelegen. Ook zij kon de zorg bij haar in de kliniek niet betalen. Helaas heeft Deo naast mazelen ook ernstige malaria. En dat betekent dat hij intensieve, 24-uurs zorg nodig heeft En wij schatten in ook een bloedtransfusie. En dat is niet mogelijk in dit stadje. Want daar heb je een lab en een koelkast voor nodig. Geen van beide zijn aanwezig in het stadje.

En dus moet Deo met spoed naar Aketi, anders gaat hij het niet overleven. Dus regelen we een motortaxi voor hem en zijn moeder. En we moeten haar familie in het dorp laten weten dat ze in de tussentijd voor zijn broers en zusjes moeten zorgen. En dus schakelen we de ‘rimboe-telex’ in, zoals ik het noem. Een van de verpleegkundigen van de medische post heeft een familielid die bij Deo’s familie in de buurt woont en weet hen te bereiken.

In 3 dagen tijd heeft ons team 50 gevallen van mazelen behandeld.

* Kate heeft de kinderen een andere naam gegeven in haar verhaal met het oog op hun privacy