De veerkracht van vrouwen op de vlucht

De 20-jarige Bintou verliet in 2021 haar stad Conakry in Guinee, om te ontsnappen aan een gedwongen huwelijk met een gewelddadige echtgenoot. Ze was 17 jaar oud toen haar familie haar dwong met hem te trouwen. Ze reisde door Mali en Algerije voordat ze in Libië aankwam. Haar eerste poging om de Middellandse Zee over te steken mislukte. Ze is dankbaar dat ze is gered van de verdrinkingsdood.

Sadia* is een 27-jarige moeder van drie kinderen. Ze is jaren geleden Burkina Faso ontvlucht toen het conflict uitbrak. Ze vond onderdak in Benin, waar zij haar man ontmoette en haar eerste twee kinderen kreeg. Door ernstige financiële problemen vertrok het echtpaar naar Libië. Onderweg werden ze beiden mishandeld door de mensensmokkelaar, in het bijzijn van hun kinderen. In Libië gingen de verschrikkingen door. Sadia's man werd in een detentiecentrum opgesloten waar hij opnieuw werd mishandeld. Uiteindelijk is Sadia met haar drie jonge kinderen gevlucht. Het gezin werd op zee gered door ons reddingsteam.

‘Toen ik in zee viel, voelde het alsof ik in een film zat. Ik zei tegen God: “De beslissing is aan u, maar ik wil niet sterven.” Een flits later werd ik uit de zee getrokken door hulpverleners. Toen ik op de Geo Barents stapte, had ik geen kracht meer in mijn benen maar van blijdschap barstte ik in zingen uit. Als ik even stil zit, komen alle herinneringen terug. Ik was zo blij om een van de vrouwen terug te zien met wie ik de Sahara heb doorkruist. Ik wil de foto van mijn redding graag hebben om later aan mijn kind te laten zien. Ik wil dat ze weet wat we samen hebben doorstaan.’

Ook Christel komt uit Kameroen. Ze is 32 jaar. ‘Een man wilde mijn reis wel betalen wanneer ik hem voor zes maanden zou trouwen. Later ontdekte ik dat ik zwanger was, maar ik verloor het kind. Een opluchting. Bij de grensovergang naar Libië hebben de smokkelaars alle vrouwen verkracht. We werden ook beschoten. Iedereen rende alle kanten op. Twee kinderen raakten in de chaos hun moeder kwijt. Toen we na twee weken in Libië aankwamen, sloten ze ons op in een detentiecentrum. Ik had niemand die ik kon bellen om mijn losgeld te betalen.’

Cultureel bemiddelaar Nejma praat met de geredde mensen. Nejma is vroeger zelf ook gevlucht en weet als geen ander hoe de mensen zich voelen. Ze brengt veel tijd door met de vrouwen aan boord. Nejma is er om hun vragen te beantwoorden en bovenal: steun te geven.